Curaçao: here I am!
Hoi! Mijn naam is Talisha en ik ben sinds november arts-assistent in Curaçao bij de afdeling Interne Geneeskunde. In mijn eerste artikel van mijn ‘Curaçao reeks’ (as I like to call it) vertelde ik over mijn afstudeerperiode, het ontvangen van mijn diploma en mijn sollicitatieproces voor mijn baan in Curaçao. Ondertussen zijn we alweer een aantal maanden verder en ben ik druk aan het werk hier. Het is een heel avontuur! Graag neem ik jullie daar verder in mee met het volgende artikel.
22 oktober 2020
Op weg naar…
De weken voorafgaand aan mijn reis naar Curaçao was ik niet echt nerveus, behoudens wat stress over de dingen die nog moesten worden geregeld. Ik keek vooral uit naar de hele experience. De nacht voor mijn vertrek, echter, was toch niet echt een nacht met veel rust. Ik heb veel liggen draaien, terwijl veel gedachten over dingen die mis kunnen gaan door mijn hoofd spookten (beginnend met de vliegreis, want stel je voor dat ik een formulier zou missen en ik niet het land zou mogen betreden!). Gelukkig verliep het uiteindelijk allemaal redelijk soepel. Het begon allemaal echt pas met het afscheid nemen van mijn familie. We hadden afgesproken dat mijn ouders en broertje niet mee het vliegveld in zouden gaan. Dat brengt alleen maar sob stories met zich mee en daar had geen van ons zin in. Zodoende zetten mijn ouders mij af, hielpen me om de koffers op de trolley te laden, en gaven me beiden een knuffel (ja, ondanks corona… can you blame us?). Mijn broertje liep met me mee naar de ingang van het vliegveld, en gaf me daar ook een knuffel. Dat was het dan, nog een keer omdraaien om te zwaaien en ik was officieel onderweg. Snel inchecken (nou ja, snel…. ik werd later teruggestuurd naar de incheckbalie omdat ze de sticker van de gezondheidsverklaring waren vergeten op mijn paspoort te doen, maar snel genoeg), en op naar security!
Security & Vliegen
Natuurlijk wordt mijn tas er weer uitgepikt om nader te worden onderzocht. Wat wil je, met een reflex hamer en stethoscoop erin? Die man kijkt op het scherm. Vervolgens naar mij. Dan weer naar het scherm. “Bent u dokter?” vraagt hij dan. Ik lach een beetje nerveus, “Ja, net twee maanden.” Goh, dat voelt gek om hardop te zeggen. Ik hoefde gelukkig geen bewijs te leveren, want dat zou zoeken zijn geweest. Nu was het vervelen geblazen, en veel wachten, tot dan uiteindelijk het vliegtuig vertrekt! En tijdens de vlucht bleef ik constant maar denken: “Als ze nou maar niet vragen of er een dokter aan boord is… Wat nou als iemand onwel wordt? Wat doe ik dan…?” Gelukkig is dat me niet overkomen en kon ik gewoon rustig genieten van de reis!
Eerste indrukken
Ik werd van het vliegveld opgehaald door een medewerker van het resort waar ik de eerste anderhalve week in zou verblijven. Die was natuurlijk te laat, waardoor ik in mijn lange broek in de hitte stond te wachten met mijn koffers. De eerste indruk van een nieuwe plek is altijd bijzonder. Het woord wat in mij opkwam toen ik Curaçao voor het eerst zag, was: Gezellig. Allemaal kleurrijke gebouwen, mensen die staan te kletsen, je wordt echt welkom geheten letterlijk en figuurlijk. Bijna iedereen is aardig en wil wel een praatje maken, of je ergens mee helpen. En dan heb je natuurlijk het leuke binnenstadje (Punda genaamd) met de felle kleuren, en de zee, en het strand. Yes, dit zal zeker een leuk jaar worden!
23 Oktober 2020
Exploring
De eerste dag na mijn aankomst bleef ik echt niet binnen. Snel de huurauto opstarten en gaan met die banaan. Eerste stop: de supermarkt. Ik ging meteen naar de grootste die ik kon vinden, wat ook een eindje rijden was (ongeveer 20 minuten? Dat is een ‘eindje’ hier op het eiland). Het rijden hier op Curaçao is heel anders dan in Nederland. Ten eerste geldt de regel rechts heeft voorrang niet. Dat betekent niet dat je niet voor wordt gelaten, want mensen zijn hier heel aardig in het verkeer (meestal) en laten je zeker wel vaak voor gaan. Maar ga er niet vanuit, want dan gaat het mis. Daarnaast is het ook een rustigere manier van rijden. Niet in de zin van snelheid, want iedereen rijdt bijna overal 80 km/u als het even kan, en anders wel 60 km/u. Maar in de zin van ‘je komt er wel’. Je hoeft je niet te haasten, en dat heeft ook compleet geen zin. Gewoon even lekker cruisen, en genieten van het uitzicht over de zee als je een berg of de brug over gaat!
Supermarkt
De supermarkten hier zijn ook erg leuk om te zien. Heel veel van de producten zijn import, dus je ziet dingen vanuit o.a. Amerika, maar ook vanuit Nederland. Ik heb bijvoorbeeld hele Nederlandse poedersuiker gekocht. Het fijne hiervan is dat als je iets nodig hebt je het ook zeker kan vinden. Dat betekent niet dat je natuurlijk alleen maar Nederlandse producten moet kopen, dat is zonde. Juist niet! Er is zoveel om uit te proberen, en dat ga ik ook zeker allemaal doen!
Chill time
De eerste anderhalve week heb ik nog even chill time. Dus na de supermarkt gewoon lekker aan het zwembad en niet al te veel doen. Morgen is weer een dag en dan is er nog genoeg om te gaan exploren. Nog maar een paar dagen en dan begin ik al in het ziekenhuis (waar ik jullie natuurlijk alles over ga vertellen), maar tot dan, zoals ze hier zeggen, ‘poko poko’*.
* Langzaam aan
Meer lezen over onze artikelen gericht op coassistenten en net afgestudeerde zorgverleners? Bekijk deze artikelen:
Dit vind je misschien ook leuk
Review: Compendium pocket Gynaecologie en obstetrie
Lichamelijk onderzoek 101
