Curaçao: van interne geneeskunde naar neurologie

Het is weer tijd voor een update! Het heeft even geduurd, maar ik ben weer terug! Voor diegene die mij nog niet kennen: mijn naam is Talisha en ik zit momenteel voor mijn tweede jaar in Curaçao, waar ik werk als arts-assistent. Sinds kort ben ik geswitcht van specialisme. Het afgelopen jaar werkte ik namelijk bij de interne geneeskunde (mocht je hier meer over willen lezen, klik dan hier) en sinds kort werk ik bij de neurologie!

Waarom neurologie?

De reden van de keuze voor de neurologie was eigenlijk heel simpel: mijn contract verliep namelijk bij de interne, waar ik echt een top jaar heb beleefd (!). Echter was ik nog niet klaar met het eiland. Curaçao trok me als plaats nog te veel om weg te willen gaan, niet alleen wegens de stranden en het mooie weer, maar ook de mensen en de cultuur. Curaçao is een van de vriendelijkste plekken op aarde, ten minste, in mijn beleving. De inwoners betrekken je overal bij en zijn zeer gastvrij.

Het is echt een hele beleving om hier een jaar te hebben gewoond, en ik merkte dat ik moeite had met het idee dat die mooie tijd er alweer op zou zitten. Zodoende maar een ‘change of scenery’ in de vorm van specialisme. Een vriendin van mij werkte bij de neurologie en gaf aan dat er volgens haar wel plek zou zijn. Aangezien mijn latere doel is om oogarts te worden, leek een achtergrond in de neurologie mij zeker niet overbodig. Plus, daardoor kan ik op dit geweldige eiland blijven. Wat wil je nog meer?

Verward met

De verandering van specialismen ging echter niet helemaal zoals ik had gedacht. Nu moet ik eerlijk zijn dat ik niet eens weet wat ik nou precies had verwacht bij het wisselen van specialisme, maar dit was het in ieder geval niet. Tijdens mijn werk bij de interne ging de tijd heel snel voorbij en voordat ik het wist waren er alweer 3 maanden om.

Bij de neurologie is dat niet het geval. De nieuwe indrukken van eerder zijn er namelijk niet meer. Het ziekenhuis en het personeel ken ik al en de methode van werken heb ik mij ondertussen ook eigen gemaakt. Al die dingen die nieuw waren in het begin, namelijk het eiland en het werk, zijn nu al oude bekenden. Ik word ook nog telkens verward met de interne assistent, omdat ze me als zodanig kenden. Gisteren nog, tijdens mijn avonddienst, kwam de spoedarts naar me toe met een mededeling over een interne patiënt. Na het mij mede te hebben gedeeld, en mijn vragende blik te hebben gezien, realiseerde ze zich ineens dat ze het tegen de verkeerde persoon had. Dat gebeurt wel vaker, zeg ik dan. 

Ook op de acute opname afdeling werd ik er bij gevraagd om te helpen met een optiflow apparaat van een van de COVID patiënten die niet goed werkte. Natuurlijk help je dan, je gaat niet zeggen dat het je niet je verantwoordelijkheid is, want ze zorg draait natuurlijk om natuurlijk om de patiënten. 

Bekwaamheid

Het is wel grappig, want mijn bekwaamheid in de interne ziekteverschijnselen en patiënten dat ik heb verkregen tijdens mijn jaar interne geneeskunde is heel anders dan de bekwaamheid die nodig is voor neurologie patiënten. Je hebt bij de neurologie (bijna) niet te maken met septische (bloedvergiftiging) patiënten. In plaats daarvan zien we bijvoorbeeld een status epilepticus (aanhoudende epilepsie) en het automatisme van die behandeling gaat nog niet helemaal vanzelf. Of er komt iemand met een acute subdurale bloeding, wat overduidelijk op de scan te zien is, maar wat doe je dan?

Overleggen. Dat is mijn antwoord momenteel voor alles. En daar is niks mis mee, dat is nou eenmaal wat je doet als arts in opleiding. Als je iets niet weet, dan overleg je. En ja, ik schrik van sommige dingen die ik zie, want die heb ik nog nooit gezien. Maar die patiënt met een diabetische ketoacidose die ik ook zie liggen in kamer 7, maar niet meer onder mij valt, zou ik blindelings kunnen behandelen. Dat komt vanzelf, ook straks voor de neurologie als ik hier langere tijd heb gezeten. Ondertussen zit het stroke protocol er al ingebakken. Die epilepsie of bloedingen staan nog even in de oven, maar mijn ervaring is dat die ook nog wel komen 

Weet wat je niet weet

De kennis die je opdoet in een jaar onderschat je, totdat je merkt hoeveel je eigenlijk weet. Tegelijkertijd ben ik er ook volledig van bewust dat ik nog steeds erg veel niet weet. Maar dat is ook het arts zijn: je weet niet alles. Zolang je die gedachte in je achterhoofd houdt, dan red je het wel. En als je het niet zeker weet? Schroom dan niet om te overleggen. Overleggen is een belangrijk deel van je leerproces, en iedereen doet het. Of het nou met collega’s is, of met je supervisor. 

De pracht van de geneeskunde

Neurologie is een prachtig vak. Het is niet mijn toekomstdroom, maar het is zeker wel mooi om te zien dat een patiënt met een subdurale bloeding waarbij hij niet kon praten, niet kon lopen en de rechterarm paralytisch was een grote herstelcurve kan maken. Dat je hem twee weken later tegenkomt bij het restaurant, terwijl hij met zijn zoon een rondje loopt. Daar word je toch blij van!

Nu zeg ik wel dat neurologie prachtig is, maar dat moet ik denk ik anders verwoorden: geneeskunde in het algemeen is prachtig, welk specialisme je ook doet en welk beroep je binnen de geneeskunde ook hebt. Verpleegkundige, arts, fysiotherapeut, diëtiste. Noem het maar op. Mensen beter maken is het mooiste wat er is. Dat kan niemand betwisten. 

Meer lezen van de artikelenreeks van Talisha over haar werk op Curaçao? Bekijk dan deze artikelen:

Curaçao: de derde COVID-19 golf
Curaçao: van start als arts-assistent
Curaçao: here I am!
Curaçao: here I come!