Curaçao: van start als arts-assistent

Hoi! Mijn naam is Talisha en ik ben sinds november arts-assistent in Curaçao bij de afdeling Interne Geneeskunde. In mijn eerste artikel van mijn ‘Curaçao reeks’ (as I like to call it) vertelde ik over mijn afstudeerperiode, het ontvangen van mijn diploma en mijn sollicitatieproces voor mijn baan in Curaçao. Ondertussen zijn we alweer een aantal maanden verder en ben ik druk aan het werk hier. Het is een heel avontuur! Graag neem ik jullie daar verder in mee met het volgende artikel. 

26 oktober 2020

Op mijn eerste dag ging ik vol goede moed naar het ziekenhuis toe om dingen te regelen. Ik was nog hoopvol en naïef, zou je kunnen zeggen. Ik dacht: “De eerste week van mijn eerste baan als arts-assistent, dat gaat vast lukken!”. Dat viel tegen. Mijn toekomstige collega had gezegd dat ik me alvast voor mijn eerste dag in moest komen schrijven in het ziekenhuis, dan zou alles stukken sneller gaan op mijn eerste werkdag. Maar ja, dat kon niet, want ik stond nog niet ingeschreven in het ziekenhuis systeem. Dat moest eerst gebeuren, en daarna kon ik mijn MRSA test doen, mij bij HiX (een digitaal patiëntendossier programma) registreren, etc. Goed dan, doen we het toch zo? 

Een patiëntenpas (en een paar dagen) later kon ik dan eindelijk mijn MRSA test af laten nemen bij de bedrijfsarts. Het registreren voor HiX kon helaas wel pas als ik begon (die maandag), en dat kon pas als ik goedgekeurd zou zijn door de bedrijfsarts (dus als mijn MRSA bekend was). Ik herinner mezelf weer aan het ‘poko poko’ gezegde hier, en wachtte rustig af. Hetzelfde moest voor het registreren bij het gemeentehuis hier (kranshi), het registreren van mijn adres, en mijn bankrekening regelen. Op een gegeven moment raak je eraan gewend, en dan neem je het gewoon zoals het komt. In the end komt het allemaal goed.

1 november

De zondag voordat ik zou beginnen. Nou, toen begon de spanning pas echt. Want de volgende dag zou ik echt dokter zijn! Natuurlijk valt de eerste dag altijd wel mee: eerst even bekend worden met het ziekenhuis en zijn procedures, maar toch bleef het spannend. Ik had er wel ontzettend veel zin in! De vakantie na mijn afstuderen heeft mij veel te lang geduurd. Echter, omdat mijn vakantie zo lang heeft geduurd, zal het wel weer even wennen worden om bezig te zijn… we shall see.

2 november 

Eerste werkdag

2 november was mijn eerste werkdag. Ik deed zoveel nieuwe indrukken op dat ik alles alweer aan het einde van de dag vergeten was. Gelukkig had ik al eens met het patiëntensysteem aldaar, namelijk het HIX systeem, gewerkt tijdens mijn coschappen. Natuurlijk is het werken in het ziekenhuis als arts-assistent anders dan als coassistent, want ineens mag je bijvoorbeeld van alles aanvragen, maar ik was ervan overtuigd dat dat wel goed moest komen. Een rondleiding door het ziekenhuis later, en ik wist nog steeds niet waar de SEH was (omdat we ook twee verschillende routes daar naartoe, en vandaan, hadden genomen…). Ik bleef mezelf gewoon vertellen dat het allemaal vanzelf wel kwam, daar had ik toch ook de inwerkweken voor! Dat was in ieder geval de bedoeling…. reality liep net even anders.

Mijn eerste twee (inwerk)weken waren… druk. Meer dan druk, het was namelijk ook erg chaotisch. Op mijn derde dag was er een reanimatie (mijn eerste reanimatie nog wel). En ineens moest ik BLS (basic life support) gaan doen op een echte patiënt in plaats van een pop. Dan wordt er van alles om je heen geroepen waar je niet op aan het letten bent, en als je dan ineens je naam tussen de chaos vandaan hoort komen, schrik je op. Ik had de patiënt de dag ervoor samen met mijn inwerk buddy gezien en opgenomen. Ze was niet eens zo heel erg ziek, dus de reden dat we nu ineens in zo’n reanimatie setting terecht zijn gekomen (waar we bij stonden), was voor ons allen een compleet raadsel.

Helaas is de patiënt ook overleden, en dat deed toch wel echt iets met me. We zouden het naderhand nog bespreken, maar onder andere door de drukte is dit niet helemaal gelukt. Niet dat ik dat erg vond, want als ik er teveel over nadacht, dan zou ik sowieso in tranen zijn uitgebarsten. Dit gebeurde dan ook thuis. Gelukkig had ik al wat vrienden gemaakt op het resort waar ik de avond mee kon spenderen. Dat heeft ontzettend geholpen. 

Twijfels

Die donderdag had ik, om eerlijk te zijn, niet zo heel veel zin om weer aan het werk te gaan. Ik zou even door de zure appel heen moeten bijten, om erachter te komen dat de appel nog zuurder werd. Die nacht was namelijk de patiënt die ik de dag van tevoren had opgenomen overleden. Ik begon echt aan mezelf te twijfelen. Was dat nou mijn schuld? De dag ervoor hadden we rectaal toucher gedaan wegens anamnestische donkere ontlasting. Het was geen melena (zwarte ontlasting, geduid bij bloed in ontlasting). Maar vannacht had hij dus wel melena gehad, en was de patiënt gaan bloedbraken.

Had ik nou iets gemist? Ik kon niet meer helder nadenken, en na die week was ik dat weekend ook compleet gesloopt. Ik had nog met mijn ouders gebeld en die gaven aan dat ik er niet goed uit zag. En ik voelde me ook niet goed. Dit was toch niet het werk waar ik me voor had opgegeven? Hoezo ‘poko poko’? Het voelde meer als een sneltrein die niet leek te stoppen. 

Na die zondag probeerde ik de tweede week met volle moed in te gaan. Dat ging eigenlijk redelijk goed, tot ik klachten kreeg van keelpijn en een verstopte neus. Tja, toch maar laten testen op COVID-19 en thuis blijven tot test uitslag bekend is. Gelukkig bleek de test negatief, maar daardoor heb ik wel twee dagen van mijn inwerkweek gemist. Daarbij kwam nog kijken dat de vrijdag van mijn tweede week, de dag dat ik uit quarantaine kon, ik alleen stond. De zaal, consulten en de spoed waren alle drie voor mij alleen. Want de andere arts-assistente, die mij aan het inwerken was, zat ook thuis in quarantaine.

Ingestort

In het begin ging het nog redelijk, maar al snel werd ik echt overwelmd door alles wat er moest gebeuren. Ik was met een patiënt op de zaal bezig en tegelijkertijd werd ik gebeld voor een consult. Nog geen minuut later werd ik gebeld over een patiënt op de spoed, en toen werd ik weer gebeld over een andere patiënt. Ik probeerde me staande te houden. Dat lukte tot het moment dat de avonddienst kwam, toen stortte ik in. Net twee weken bezig (waarvan effectief maar 1 week redelijk goed ingewerkt) en dan het werk doen wat normaal tenminste 3 arts-assistenten doen. Dat ging niet helemaal lekker. Gelukkig waren mijn collega’s, namelijk de semi-arts, coassistent en de specialisten, allemaal heel aardig en konden we samen alles nog afmaken. Een wijze les hieruit: grenzen aangeven is echt belangrijk. 

Gelukkig waren die eerste twee weken niet representatief voor de rest van mijn werkervaring die ik daar tot nu toe heb opgedaan. De bezetting van arts-assistenten wordt steeds beter en zodoende is het werk ook veel beter te verdelen. Het was even wennen, maar zoals een van de specialisten al tegen mij had gezegd: “De eerste drie weken zijn hel, je gaat je echt afvragen waarom je dit hebt gekozen en waarom je dit doet.” Daar had hij zeker gelijk in. Echter wat ik ook heb geleerd, is dat als je door blijft zetten ondanks de tegenslagen,, dat je dan wordt beloond. Want het wordt beter!

Meer lezen van de artikelenreeks van Talisha over haar werk op Curaçao? Bekijk dan deze artikelen:

• Curaçao: here I am!
• Curaçao: here I come!