Ervaring: decentrale selectie als Caribische student

Recent is er een mooi stuk in het Medisch Contact verschenen over hoe de medische decentrale selecties een barrière vormen voor toekomstig medisch studenten uit het Caribisch gebied. Dit artikel sprak mij erg aan en het leek me een mooie gelegenheid om eens kort wat te vertellen over hoe een Caribische student het ervaart om decentrale selectie te doen in Nederland.

Decentrale selectie vanuit Aruba

Ik ben opgegroeid op Aruba. Mijn VWO rondde ik net af toen veel universiteiten (geheel of gedeeltelijk) overgingen op de decentrale selectie voor de studie Geneeskunde. Het idee erachter is natuurlijk goed: een toekomstige student beter leren kennen en een meer overwogen beslissing maken of de student bij de studie past. Het nadeel van de decentrale selectie is wel dat wij, als toekomstig studenten van de Caribische eilanden, een hele (letterlijke) lange reis moeten afleggen om de universiteit kennis met ons te laten maken. Dat is voor ons niet praktisch. 

De decentrale selectie was een hele ervaring. Samen met een kennis meldde ik mij aan voor de toets van een van de Nederlandse universiteiten. Wij stuitten tegen een hoop problemen aan. Allereerst: weinig universiteiten gaven de mogelijkheid om de selectie, tenminste de eerste ronde (vaak een schriftelijke toets), op afstand af te leggen. Veel konden wij hier helaas niet aan doen, dus meldden wij ons aan voor een van de universiteiten. Daar kwam het tweede probleem om de hoek kijken, namelijk dat ook de keuze voor een universiteit lastig was. Dit komt doordat je vanuit Aruba natuurlijk geen open dagen kan bijwonen! Hierdoor ben je afhankelijk van de website van de universiteit en van familie, vrienden of kennissen die toevallig studeren aan deze universiteiten.

Ten derde verliep de communicatie met de universiteit ook nog eens extreem moeizaam: een aantal documenten op Aruba hadden een andere naam dan in Nederland, wat voor verwarring zorgde. Bovendien werden de eilanden vaak door elkaar gehaald. Meerdere keren zijn wij rond 3 uur in de ochtend (9 uur ‘s ochtends Nederlandse tijd) opgestaan om bepaalde zaken telefonisch op te helderen. Door de vele miscommunicatie duurde het langer voordat wij eindelijk hoorden dat wij mee mochten doen met de selecttie. Voor iemand in Nederland is dat niet zo’n probleem, maar voor ons betekende dit dat wij op korte termijn een ticket en hotel moesten boeken. De ticket was rond de 900 euro (ongeveer 1800 florin) en het hotel was ook zo goedkoop nog niet. En je kan je bedenken dat hier natuurlijk ook nog kosten voor eten en vervoer etc. bij komt.

Als laatste moesten wij ook een CV inleveren, waarbij er vooral gekeken werd naar (vrijwilligers)werk in zorginstellingen en nevenactiviteiten op school. Ook dit is moeilijker op Aruba. Er zijn namelijk lang niet zoveel mogelijkheden voor aspirant (geneeskunde)studenten om werkzaamheden te verrichten in zorginstellingen als je dit vergelijkt met Nederland. 

Tijd voor de toets!

Na deze ellende doorgekomen te zijn, was het dan eindelijk tijd voor de toets. Met jetlag en al kwamen wij aan op de universiteit. We hoorden studenten om ons heen praten over de verschillende cursussen die zij hadden gevolgd om deze toets te halen en welke boeken zij allemaal hadden gebruikt. Cursus? Blijkbaar bestaan er in Nederland allerlei cursussen om de decentrale selecties zo goed mogelijk door te komen. Hier wisten wij natuurlijk niks vanaf. Daar werden we toch wel wat nerveus van. Uiteindelijk was de toets lastig, maar ging deze zo slecht nog niet. Een paar dagen na de toets was het alweer tijd om terug naar Aruba te gaan. Ik had zelf de volgende dag alweer een tentamen, waarvoor ik in het vliegtuig nog volop de stof zat te herhalen. De medische toegangstoetsen vinden natuurlijk niet in een vakantieperiode plaats.

Jammer, ik had net niet een hoog genoeg rangnummer om deel te kunnen nemen aan de volgende twee rondes. Maar stel je eens voor wat ik zou moeten doen als ik wel door was? Dan zou ik nog twee keer op en neer moeten gaan naar Nederland. En dat allemaal voor een ‘mogelijke’ toelating tot de studie. Als je dit allemaal bij elkaar optelt, staan Caribische studenten dan niet al met 1-0 achter?

Conclusie

Met dit artikel wil ik een kijkje geven in de weg van een Caribische student naar de toelating en het starten van een studie met decentrale selectie. Dit proces is duur en het kost veel moeite. Verder sluiten de eisen voor een CV bijvoorbeeld ook niet helemaal aan op de lokale situatie. Meer universiteiten bieden nu verschillende mogelijkheden aan om de eerste rondes (vaak een toets) online of op afstand af te leggen en dat is een mooie vooruitgang. Wij konden ons de reis veroorloven en konden middels contacten nog meeloopstages regelen in de zorg.

Dit is echter absoluut niet voor iedereen het geval en ook voor ons was dit een hele grote operatie om te regelen. Dit zorgt voor een grote barrière voor Caribische studenten om zich aan te melden voor Geneeskunde. De lokale gezondheidszorg kan hierdoor uiteindelijk in de klem raken. Het artikel in Medisch Contact merkt ook op dat binnen vijf jaar de helft van de artsen op Curaçao met pensioen gaan. Des te meer reden om ervoor te zorgen dat Caribische studenten gelijke kansen hebben. Het herintroduceren van de centrale loting zal veel betekenen voor het Caribisch gebied en hopelijk is dit het begin van meer mooie ontwikkelingen!

Voor het lezen van meer artikelen over geneeskunde, klik hier!