Mijn eerste dienst(maand) als arts-assistent

Mijn eerste dienst als arts-assistent was niet een simpele “dienstweek”, maar duurde bijna een volledige maand. Na slechts drie weken ingewerkt te zijn, zag mijn rooster er als volgt uit: 4 avonden en 3 nachten, 5 dagen vrij, 2 weekend dienstdagen, één dag vrij en ten slotte 3 avonden en 4 nachten. En toen was september alweer voorbij. Een echte dienst maand in plaats van een dienst week dus.

Is het de bedoeling dat je als beginnende ANIOS (arts-assistent niet in opleiding) cardiologie maar 3 weken ingewerkt wordt en vervolgens de hele maand diensten draait? Zeker niet, maar we kennen allemaal het constant gebruikte woord “onderbezetting” in de gezondheidszorg. Het kwam er dus op neer dat ik vrij weinig keuze had. “Het valt vast allemaal mee”, is wat ik voorafgaand aan mijn dienst maand mezelf vertelde. “Het viel zeker niet mee” is wat ik aan het einde van mijn dienst maand concludeerde.

Verantwoordelijkheden van een ANIOS cardiologie

Als ANIOS cardiologie ben ik leider van het reanimatieteam, draag ik het reanimatiesein en heb ik de verantwoordelijkheid over de algemene zaal, de Coronary Care Unit (CCU) en de Eerste Hart Hulp (EHH). Ik heb meerdere patiënten met een STEMI (ST-elevated myocardial infarction) gezien met tensies (bloeddrukken) van 70/50 mmHg en een hartfrequentie van 40/min. Die patiënten moest ik dan stabiel in een ambulance richting het interventiecentrum zien te krijgen. Ik heb meerdere patiënten midden in de nacht elektrische cardioversies aan moeten doen (het hart een schok geven) op plekken als de de IC en op de CCU, omdat ze ritmestoornissen hadden waarbij ze 200/min gingen met daarbij tensiedalingen en desaturaties (bloeddrukdalingen en lage saturatie van zuurstof).

Daarnaast heb ik meerdere benauwde patiënten naar de IC moeten sturen, omdat ze maar niet boven de 80% wilden satureren en aan de NIV/CPAP/intubatie moesten (beademing). Ik heb reanimaties gehad, ik heb geschouwd bij overleden patiënten en ik heb familie moeten bellen en laten komen om ze te vertellen waarom hun moeder of vader ineens zo onverwachts overleden is. 

Instabiele patiënten en leiding nemen

In het begin was bij elke instabiele patiënt de steeds terugkerende gedachtes: “Doe ik het in vredesnaam goed, ik ben pas 24, ik was vorige maand nog coassistent, ABCDE!! ABCDE!!, wat doe ik hier, waarom heb ik de leiding, waarom kijken ze mij allemaal aan, verpleging, jullie werken hier al 30 jaar; moet ik jullie nu echt vertellen wat we moeten doen?”. Ik liep de kamer binnen en iedereen was in paniek en rende rond, waardoor ik ook in paniek raakte en het moeilijk vond om de rust in mijn hoofd te bewaren. Bij mijn allereerste reanimatie klapte ik dicht. De IC-assistent zag dit en nam toen de leiding over. Achteraf baalde ik hier heel erg van en voelde het alsof ik gefaald had. Ik heb naar vacatures bij de GGD zitten kijken, omdat ik acuut wilde stoppen met werken in het ziekenhuis na die dienst maand. Het was verschrikkelijk… 

Ik heb heel lang nagedacht over hoe ik er rooskleuriger tegenaan kon kijken. Uiteindelijk heb ik besloten om het voor mezelf een plekje te geven als een nare ervaring waarin ik niet al te hard moet zijn voor mezelf. Want wanneer heb ik ooit bij een reanimatie iemand de leiding zien nemen en bewust op de leider gelet? Nog nooit. Ik heb 2 ALS (advanced life support) trainingen gehad, waarin iedereen rustig is en zijn/haar mond houdt, terwijl in de praktijk er overal chaos is en er van alles tegelijkertijd gebeurt. Is het gek dat ik de eerste keer dan dichtklapte en niet de leiding kon nemen? Moet ik het echt mezelf kwalijk nemen dat de allereerste keer niet alles perfect verloopt?

Uiteindelijk, hoe vaker je het doet, hoe vaker je dezelfde situaties ziet terug komen. Hierdoor weet je wat je te wachten gaat staan en kan je je beter op alles voorbereiden. Onbewust leer je van je fouten. En soms zijn het niet eens fouten, maar moet je het puur een keer gezien hebben. 

Conclusie

Tijdens mijn allerlaatste nachtdienst van die maand had ik om 7:50, vlak voor de overdracht, weer een reanimatie. Door simpelweg bij elke blackout alles weer keer op keer samen te vatten voor iedereen, stond ik daar als de echte leider van het reanimatieteam. Na drie kwartier werd besloten om te stoppen met reanimeren. Het tijdstip van overlijden was 8:20. De cardioloog was allang gearriveerd en stond klaar om mee te lopen naar de overdracht. Onderweg naar de overdracht was ik doodop, maar kreeg ik weer energie door wat de cardioloog zei: “Goed gedaan”. 

Voor meer interessante artikelen voor arts-assistenten of bijna-afgestudeerde coassistenten, klik dan op een van de volgende artikelen:

• Gefeliciteerd dokter, en nu?
• Hoe moet ik solliciteren? Interview met een medisch specialist
• Tips & tricks voor een wetenschappelijke stage in het buitenland