Geneeskunde studeren: ervaring van een moeder

Er is mij gevraagd om een artikel voor deze website te schrijven over hoe het is als je kind geneeskunde studeert. Waarschijnlijk omdat ik niet één, maar twee kinderen heb die geneeskunde studeren (vroeger heette dat ‘medicijnen studeren’). Beiden studeren zij aan de universiteit van Maastricht. Mijn dochter is net afgestudeerd dokter. Mijn zoon is bezig met zijn bachelor en heeft dus nog even te gaan. 

Wat ik voorop wil stellen, is dat ik natuurlijk ontzettend trots op hen ben. Daarbij wil ik aantekenen dat het talent om goed te kunnen studeren ze gegeven is. Het gaat erom wat je met dit talent doet. Het is me wel duidelijk dat de studie geneeskunde hard werken en doorzettingsvermogen vergt, zelfs met het talent om goed te kunnen studeren. De bul valt niet vanzelf in je schoot en dat is maar goed ook. Stel je voor dat je een arts bezoekt die ‘zomaar even’ geneeskunde heeft gestudeerd en nu met jouw leven in zijn of haar handen staat! Dat wil je toch niet.

Aanmelding opleiding

Het harde werken begint al bij het aanmelden voor de opleiding. Je moet er wat moeite voor doen om aangenomen te worden, zeg. Mijn oudste kind meldde zich aan bij ITM (International Track of Medicine). Na 1 dag toetsen en motivatiegesprekken hoorde zij tijdens de vakantie dat ze aangenomen was. Dat was feest! Mijn andere kind koos voor de Nederlandse opleiding. Na veel schrijfwerk en ook vele toetsen werd ook hij aangenomen. Nogmaals feest dus. 

De voortgangstoets

Toen begon het echte werk. Het eerste wat me opviel, was de zogenaamde Voortgangstoets (de VGT). Deze wordt de hele 6 jaar van de opleiding om de zoveel tijd afgenomen (ik geloof om de 2-3 maanden). De eerste al snel nadat je begonnen bent. De moeilijkheidsgraad van die toets verandert niet en het aantal procent goede antwoorden telt (waarbij foute antwoorden minpunten opleveren). Je moet in de loop van de jaren steeds meer antwoorden goed hebben. Dat vind ik best bijzonder. Ik kom uit het onderwijs en daar worden de toetsen juist steeds moeilijker.

Nu moet je als arts ook wel heel veel kennis paraat hebben Je kunt niet steeds zeggen “dat zoeken we even op”. En foute adviezen of behandelingen zijn al helemaal erg. Zodoende houdt deze toets daar rekening mee. Ik heb wel door, vanuit mijn kinderen, hoe fijn het is om de groei in zichzelf te zien over die 6 jaar. Dit wordt dan duidelijk uit het feit dat ze steeds meer percentage goed hebben. Zo krijgen ze inzicht in hoeveel ze wel niet hebben geleerd in die tijd. 

Simulatie patiënten

Wat ik ook heel leuk vond om te horen, was de manier hoe geleerd wordt om met patiënten om te gaan. Dat ‘acteurs’ (simulatie patiënten genoemd) worden ingezet, die de patiënten spelen. Jullie worden niet meteen ‘losgelaten’ op echte patiënten. Wat misschien maar goed is ook. Zo kun je eerst nog even rustig bedenken hoe je met patiënten om zou gaan en leren van de dingen die niet helemaal volgens plan gaan met de communicatie. Want laten we eerlijk wezen, communicatie is toch wel belangrijk als arts. 

Niet voor iedereen

Naast de moeilijke en leuke dingen, griezelde ik ook bij sommige verhalen hoor. Vooral die van de snijzaal en van het oefenen van bloed prikken op elkaar. Nee, dat zou voor mij niet weggelegd zijn. Het enthousiasme dat mijn dochter uitstraalde als ze dan weer eens vertelde hoe ze de darmen in één van de preparaten op snijzaal zorgvuldig kon inspecteren… Het is toch fijn dat er mensen zijn die dit willen doen voor de rest van ons. 

Hard werken

Al met al is het me wel duidelijk dat het zowel bij de bachelor als bij de master hard werken is. Bij de bachelor is het vooral theorie studeren. Bij de master horen de co-schappen. Ik had er niet bij stilgestaan dat je iedere dag nieuwe ziektebeelden voorbij ziet komen. Deze moet je dus bij thuiskomst opzoeken en alles leren wat je daarbij moet weten. Dus jarenlang overdag naar het ziekenhuis en ’s avonds studeren. Zelfs als ze in het weekend thuiskomen, zitten ze nog steeds met hun laptop op schoot aan de studie. Ik neem er mijn petje voor af. 

Dus bij de vraag hoe het is als je kinderen geneeskunde studeren kan ik alleen maar zeggen dat ik zie dat het werkelijk een roeping is. Anders is al dat harde werken en dat vele studeren echt niet vol te houden. Ik ben ontzettend trots op mijn kinderen en wens ze nog veel succes toe. Net als elk ander van jullie die op dit moment bezig is met geneeskunde! Het komt allemaal wel goed, kijk maar naar al die dokters die er al zijn!

Maar toch….

Ik wilde toch even afsluiten met het feit dat ik het vertederend vind dat ze toch nog steeds, ook al weten ze medisch gezien al erg veel, aan mij als moeder vragen of ik even wil kijken naar dat bultje of plekje en hen adviseren over wat ze daaraan kunnen doen. Of als ze buikpijn, hoofdpijn o.i.d. hebben, hoe ze dat het beste op kunnen lossen. En dan kom ik weer aan met mijn huis-, tuin- en keukenmiddeltjes…