Co op afstand: wetenschappelijke stage aan Harvard deel 1

Harvard Medical School. Het is al sinds de start van de geneeskundeopleiding mijn droom om onderzoek te doen aan Harvard Medical School in Boston: het medisch wetenschappelijk epicentrum van de wereld. Deze droom kwam in januari 2020 in vervulling, toen ik voor zes maanden naar Massachusetts Eye and Ear Infirmary (MEEI), een aan Harvard Medical School gelieerd ziekenhuis, vertrok voor mijn wetenschappelijke stage. 

Toen in maart 2020 de wereldwijde pandemie uitbrak, vielen mijn plannen in het water. Mijn onderzoeksprojecten kwamen stil te liggen en ik werd teruggefloten door mijn universiteit. Terug naar Nederland wilde ik niet. Ik heb de keuze gemaakt om tegen het advies in van mijn universiteit in Boston te blijven. Geen moment heb ik spijt gehad van mijn keuze. Ik heb niet alleen van dichtbij mogen meemaken hoe de Verenigde Staten omging met de uitbraak van een pandemie en vervolgens met de gebeurtenissen die leidden tot de Black Lives Matter beweging, ik ben nóg meer betrokken geraakt bij het onderzoek en heb meer connecties gemaakt. Een unieke en leerzame ervaring om nooit te vergeten. 

Ik zal in een serie artikelen over mijn ervaringen in Boston vertellen. Tevens geef ik tips voor het regelen van een wetenschappelijke stage in het buitenland (zodra dat weer mag).

Voor vertrek

Ik had verrassend snel een onderzoeksplek gevonden voor zes maanden bij mijn voorkeur specialisme: de Keel-, Neus- en Oorheelkunde en Hoofd-Halschirurgie. Ik kwam terecht bij een hoofd-hals chirurg die ook nog eens professor aan Harvard was en verschillende vormen van onderzoek deed binnen de hoofd-halsoncologie. Vervolgens ben ik ruim vier maanden bezig geweest om mijn J-1 visum (voor o.a. onderzoekers of studenten die voor een onderzoeksstage naar de VS gaan) te verkrijgen. Het papierwerk en het regelen van een afspraak bij het Amerikaanse consulaat maakte dat ik die vier maanden ook wel echt nodig had. Anderen raad ik aan ruim zes maanden voor vertrek al te beginnen met het aanvragen van een Amerikaans visum, want zonder spoedaanvragen had ik het in die vier maanden niet gered. In de tussentijd heb ik verzekeringen, vaccinatiebewijzen, goedkeuring door de universiteit en ander papierwerk geregeld. Ook heb ik gewerkt, want een stage van zes maanden in de VS is niet goedkoop. Bovendien moet je voor een J-1 visum kunnen aantonen dat je de financiële middelen bezit, dat wil zeggen dat je met beurzen, spaargeld of andere bijdragen op (in mijn geval) $2500/maand uitkomt, dus $15.000 in totaal. 

Huisvesting

De grootste uitdaging was om huisvesting te vinden in Boston. Ik kwam niet in aanmerking voor de dorms van Harvard en kende niemand die voor mij al in Boston was geweest. Ik moest het dus helemaal zelf uitvinden. Boston is allereerst een dure stad om in te wonen. Met zeker zes grote universiteiten en de vestiging van een fors aantal grote bedrijven is er ontzettend veel vraag naar woonruimte. Een kamer met gedeelde badkamer en keuken kost gemiddeld tussen de $900-$1200/maand, studio’s kosten zeker $2000/maand en gedeelde kamers kosten iets minder dan $900/maand (afhankelijk van de buurt). Tot een week voor vertrek had ik nog geen huisvesting. Gek genoeg voelde ik geen paniek, want ik had zo’n onderbuikgevoel dat het goed zou komen. Gelukkig vond ik op de valreep een kamer in een studentenhuis op slechts 15 minuten fietsen van MEEI voor maar $600/maand; een extreem zeldzame vondst. Na het ontvangen van mijn visum vertrok ik op 2 januari 2020 voor mijn laatste studieonderdeel naar Boston.

Aankomst in Boston

Ik kwam terecht in een huis met vier andere studenten/jong professionals; drie Amerikanen en één Ier. Iedereen was ontzettend aardig en het klikte goed. De eerste dag settelde ik in mijn kamer en verkende de stad. Op dag twee leerde ik mijn begeleider kennen die mij wegwijs maakte in het gigantische ziekenhuiscomplex in Boston. Oorspronkelijk allemaal afzonderlijke ziekenhuizen, die in de loop van de tijd zijn overgenomen door het overkoepelende bedrijf: Partners. Mass Eye and Ear Infirmary, waar ik zat, heeft zich volledig gefocust op de Oogheelkunde en de KNO/Hoofd-Hals oncologie. Mijn begeleider was recent aangenomen bij MEEI, hoofdzakelijk voor het doen van wetenschappelijk onderzoek, en zat nog in de opstartfase van de meeste projecten. Daarnaast opereerde en/of had hij poli twee dagen in de week en had hij zo nu en dan dienst. 

Begeleiding en labwerk

Eerlijk gezegd had ik vrij weinig begeleiding van hem verwacht gezien zijn drukke rooster, maar hij zorgde ervoor dat we wekelijks contact hadden over mijn voortgang. Hij had een spiksplinternieuw lab die hij deelde met een andere onderzoeker en diens twee postdocs. Ik was de eerste van mijn supervisors onderzoeksteam en werd daarmee meteen lab manager. Ik was verantwoordelijk voor de bevoorrading, vroeg quota op bij farmaceutische bedrijven en bestelde benodigdheden voor de onderzoeksprojecten. Na het regelen van pasjes, een bezoek aan occupational health en het aanvragen van inloggegevens (net als in Nederland zijn die nooit op de eerste dag geregeld), werd ik meteen in het diepe gegooid en betrokken bij drie verschillende onderzoeksprojecten.

Eén van die onderzoeksprojecten was mijn wetenschappelijke stage en bestond uit labwerk en genetisch onderzoek. Ik wist zo goed als niets af van labwerk (praktisch gezien) en kreeg gelukkig veel hulp van twee lieve postdocs die in hetzelfde lab werkten. Ik vond het opvallend hoe vriendelijk en bereid iedereen was om te helpen. Amerikanen staan natuurlijk bekend om hun vriendelijke overkomen, maar wat mij echt opviel was hoe laagdrempelig mensen bereid waren om iets voor jou te doen. Ik werd gemotiveerd door de positieve instelling en enthousiaste werkhouding van mijn omgeving en nam mij voor deze instelling mee terug te nemen naar Nederland. 

De eerste drie maanden

De eerste week vond er een schietincident plaats op een andere locatie van het ziekenhuis (dus gelukkig niet in de buurt). Helaas geen zeldzaam fenomeen in de VS; de eerste e-learning, die elke nieuwe werknemer moet doen, gaat dan ook over hoe te handelen bij een active shooter. Vanuit Partners werden we via de mail op de hoogte gehouden en de schutter werd snel opgepakt na één persoon licht verwond te hebben. De rest van de tijd zag er gelukkig niet zo uit. Ik maakte lange dagen in het lab en deed gevarieerd werk. Ik verzamelde en verwerkte samples van patiënten, kweekte cellijnen en includeerde patiënten uit databases voor mijn eigen project. De meeste studenten die een wetenschappelijke stage doen werken met een database waar alle gegevens al instaan.

Voor mijn project moesten alle stappen nog doorlopen worden: patiënten inclusie, dataverzameling en analyse. Hiervoor was veel labwerk nodig en samenwerking met de afdeling pathologie en genetica. Onderzoek doen was echt een business. Het moest snel gebeuren, efficiënt en zo goed mogelijk. Je wilde immers niet gescooped worden door een andere onderzoeksgroep die onderzoek deed naar hetzelfde onderwerp maar eerder was met publiceren. Daarnaast ging ik mee naar het multidisciplinair overleg van de hoofd-hals groep en de journal club en woonde ik wekelijks lezingen en onderwijs bij. Als mijn begeleider op congres was, zorgde hij ervoor dat ik met collega’s mee mocht lopen op OK (operatiekamer) of op de poli. Zo heb ik op OK meegekeken met de eerste robotische hemithyreoidectomie in MEEI (de schildklierchirurgie hoort in de VS bij de hoofd-hals chirurgie).

Vrije tijd in en rondom Boston

Ik kwam in hartje winter aan in Boston en dat betekent normaal gesproken temperaturen tussen de -10°C en -20°C. Dit jaar hadden we een uitzonderlijk warme winter en werd het ‘maar’ rond de -10°C. Toen ik eenmaal was opgestart met mijn onderzoek, ben ik het leven in Boston gaan ontdekken. Ik verkende de stad en deed leuke dingen met mijn huisgenoten, zoals hiken, naar feestjes gaan en naar andere evenementen zoals storytelling night en een drag show in het planetarium gaan. Ik had een fiets gekocht en na een maand zeker 10 keer bijna te zijn aangereden, ben ik ook maar een helm gaan dragen. Mijn trots hield me aanvankelijk tegen, maar automobilisten in de Verenigde Staten rijden roekeloos en kijken echt niet uit. Boston is verder goed verbonden door de metro en bussen. Een auto is echt niet nodig, tenzij je de omgeving van Boston wil bekijken.

Zelf ben ik eind januari een weekend naar New York geweest en in februari een weekend naar Chicago. Ik werd voor gek verklaard dat ik in de winter ging, maar iets zei me dat ik gewoon moest gaan en ik wilde gebruik maken van de onverwacht lange weekenden (vanwege Martin Luther King Day en President’s Day). Het weekend in New York was het koudste weekend van mijn verblijf. Het was -20°C, mijn gezicht vroor eraf, maar ik heb New York in de sneeuw kunnen zien met als hoogtepunt The Lion King op Broadway (man, dat is duur!). Ook mijn weekend in Chicago was bijzonder; bij aankomst bleek namelijk het NBA All Star Weekend te zijn. Aangezien ik geen basketbal fan was, heb ik geen evenementen bezocht. Wel heb ik de stad bekeken en theaters bezocht (tip: rondreizende Broadway voorstellingen zijn buiten New York veel goedkoper).

Harvard faciliteiten

Ik was in Boston aangekomen als student aan Harvard en had daarmee toegang tot alle faciliteiten aldaar. Harvard heeft een groot aanbod aan studentenorganisaties. Zo zijn er verenigingen die zich focussen op sport (American football, cricket, basketbal), kunst (poëzie, schilderen, cultuur), performing arts (musical, drama, dans), maar ook op vrijwilligerswerk, literatuur (Harvard Crimson) en academische vaardigheden (debat, business and investment groups, pre-professionele organisaties). Als fanatieke ballroom danser heb ik mij aangesloten bij Harvard Ballroom, waar ik zelfs les heb mogen geven aan beginnende dansers. Ik begon net de smaak te pakken te krijgen tot Harvard op 10 maart 2020 alle activiteiten stil legde vanwege de COVID-19 uitbraak…

Klik hier voor deel 2 van Kim’s avontuur in Boston, waarin zij meer vertelt over de COVID-19 situatie in de VS, lockdown en haar vertrek uit Boston.

Kim is een zesdejaars geneeskundestudent van de VU die op dit moment op haar diploma wacht. Naast geneeskunde houdt zij van reizen, nieuwe dingen proberen, stijldansen en met vrienden afspreken. Zij hoopt zich later te specialiseren in de Keel-, Neus- en Oorheelkunde en Hoofdhals chirurgie.